Hayatın da Bir Aritmetiği Var

Hayat, matematiksel bir denklem aslında. Çoğalırsınız, bölünürsünüz, eksilirsiniz, sonuç ya sıfırla biter ya da tek kalırsınız.

Çoğalırsınız; çalıştıkça, okudukça, öğrendikçe, ürettikçe...

Bölünürsünüz; sınıflara ayrıldıkça, acıyı tattıkça, aklınız ve bedeniniz aynı anı yaşayamadıkça.

Eksilirsiniz; aynı yerde sayıp durdukça, kalabalıklaştıkça eksilirsiniz, hedef koyamadıkça, bulduğunuzla yetindikçe, sevgisizliğe boyun eğdikçe eksilirsiniz; sahte olan kişilere değer kattıkça eksilirsiniz...

Sonuç olarak eninde sonunda yalnız kalırsınız bu mücadelede ya seçimleriniz sizi çarpanlarınızla daha başarılı ve mutlu bir sona hazırlar ya da kahırla iç çekersiniz. Yaşayamadığınız, ertelediğiniz aslında sizsiniz ve bir gün fark edersiniz düştüğünüz boşluğun derinliğini. Bu gözyaşı, bu dostlar, bu aşk sizin, bu hayat sizin yaşadığınız her anın hesabı sizin defterinizde kayıt altındadır. Eninde sonunda yüzleşeceğiniz bir gerçek ansızın çarpar yüzünüze ya "eyvah ne yapmışım kendime" dersiniz ya da mutlu bir tebessümle yeni bir boyutun kapısındadır ruhunuz.

Gidenle gitti bir parçamız, ölenle öldük.. Yeri geldi dostun gözyaşları aktı omzumuza, kalbimizin kapılarını sonuna kadar açtık içten bir selama. Aynı sofrada doyup kalkan, bütün dertlerini paylaştığımız en yakın bildiklerimiz çıkarları uğruna yaramızdan vurdu! Çünkü hiç saklanmadık, kaçmadık, hedef tahtasına çevirdik kalbimizi. Oysa hep hesapsız, koşulsuz açtık yüreğimizi. Korunmasız bilgisayar gibi doldurduk zihnimize virüsleri.

Seçimlerimiz kendi hayatımızın matematiksel dinamikleri. Seçimlerimizle yaşlanırız, daha iş işten geçmeden toplamalı, çoğalmalı... Eksilen kendimiz değil bize zarar veren kişiler ve durumlar olmalı; çarpanlarına ulaşmalı aşkımız ve daha bölünmeden duymalıyız, hissetmeliyiz, kaçırmadan son treni yaşamasını öğrenmeliyiz. Sevgi tohumları bölündükçe azalmaz, çoğalır... Bizim varlığımız bulunduğumuz ortama ne kadar katma değer sağlıyor? Bölündükçe, parçalara ayrıldıkça bir olmalıyız. Bu denklemde bölündükçe çoğalan sadece sevgidir. İçinizde vicdan ve merhamet tohumlarıyla olgunlaşır. Yoksa sadece sıfır kalır elimizde yutan her şeyi tüketen biri olur çıkarız ya da bir oluruz, Elif gibi dimdik durur, kendimiz oluruz. Hedefleri olan insanlar karakterlidir; engellere, çelmelere takılmaz kendi yoluna gider.

Biliyorum ki emek verdikçe şekillenecek, çoğalacak, sevdikçe renklenecek dünyamız. Şimdi ektiğim güllerin kuruyan yapraklarını bir bir ayıklama zamanı. Bahar da açar hep en sevdiğim renkler...