Biz yıllarca birbirimizi kabul edemedik ülke insanı olarak.
Alevi dedik, sünni dedik, kürt dedik, laz dedik…
Yetmedi sağcı dedik, solcu dedik….
Yetmedi şucu dedik, bucu dedik…
Yetmedi falan partili dedik….
Geçmişte yaşananları okuyorum, izliyorum hakikaten ne alıp veremediğimiz varmış bizim biri birimizle?
Durum şimdi çokta iç açıcı sayılmaz. Doğulu diyince burun kıvırmalar, batılı diyince omuz silkmeler…
Ama gel gör ki… Ülkemizde 72 millet yaşar oldu.
Bakın Antalya’ya Suriyelisi geldi kabul ettik, tarımda çalışacak iş gücü dedik.
Rus ve Ukraynalısı geldi elimizi ovuştura ovuştura kabul ettik, evleri milyonlara satıyoruz dedik.
Afaganlısı geldi, Mozambiklisini bile kabul ettik…
Ama bir tek birbirimizi hala kabul etmekte güçlük yaşıyoruz.
Herkesi sineye çektik, kabul ettik de bir tek kendimize yarar yanımız kalmadı.
En kötüsü de ne biliyor musunuz? Sağda solda duyuyorum anneler diyorlar ki, 'Benim çocuğum Suriyeliyle aynı okulda arkadaşlık edeceğine, Rus yada Ukraynalı arkadaşı olsun bir şeyler öğrenir.' Şu cehaletimizi görüyor musunuz? Bizim kültürümüz yeterli değil mi çocuk yetiştirmeye de başka ırklardan çocukların birinin hareketini beğenmeyip, diğerine kucak açıyoruz? Değerlendirme ölçülerimize bakar mısınız?
Irkçılık yaptığım düşünülsün istemem bu yazıda…
Ben sadece biz Türk insanıyız, birbirimize yeterince gereken değeri bir an önce vermemiz gerektiğini düşünüyorum.
Doğu ve Güneydoğu illerinde deprem oldu biz burada rahat yüzü mü gördük?
Hayır!
Onun için iyi günde bir birimize sahip çıkalım, ayrımcılık yapmadan kucaklayıcı tavırlar içinde birbirimizi kabul edelim düşüncesindeyim…
Herkese Hayırlı, Huzurlu ve Bereketli bir Ramazan Ayı diliyorum.
