Sizlerle en son 5 Nisan günü görüşmüşüz. SAĞIM SOLUM KORONA yazısıyla, yazacak güzel şeyler bulamadığımı ve bir süre ara vermek istediğimi söylemişim. Bu yazıyı 6 Haziran günü yazmaya karar verdim. Şimdi diyeceksiniz ki, ne değişti, güzel olan ne var ki? Haklı olabilirsiniz, ama sanki doğa bir göz kırptı diyelim.
Dün akşam saatlerinden başlayarak, gece çok geç saatlere kadar, insanlara nispet edercesine gök yüzünde asılı kaldı ay. İnsanların yüreklerindeki kararamışlığa inat, o kadar güzel görünüyordu ki. Pek çoğunuz benim gibi uzun uzun izlemiş, anlamaya çalışmışsınızdır eminim. Sanki, görün beni, yüreğiniz aydınlansın, yaşam sizi üzen insanlardan ibaret değildir, der gibiydi göz kırparken. Büyük olasılıkla bu gece de inatla tekrarlayacak nispetini.
Yaklaşık üç aydır en çok dayanışmaya, morale, birbirimize destek olmaya ihtiyacımız olduğu, kendimiz kadar çevremizdeki insanları da korumamız gereken bir süreç yaşadık. Böyle bir zamanda bile vicdani pencereden değil, siyasi pencereden bakan, basit siyasi ve kişisel çıkarlarının derdine düşenler sayesinde, ne yazık ki, en gerekli duygular olan sevgimizi ve güvenimizi yitirdik. Ayrıntılara girip yeniden hem sizin hem de kendimin içini karartmak değil niyetim.
Biliyorum zaten asık yüzümüz, gülümsemeyi unutan gözlerimiz ışıldamıyor eskisi gibi. Ama bir yolu olmalı, yolu yoksa yol açılmalı. Sokağa çıkabildiği kısıtlı zamanlarda gözleri ışıldayan yaşlılarımızı ve çocuklarımızı düşündüm bir an. Aslında mutlu olabilmemiz ne kadar da kolaymış gibi göründü gözüme. Sonra AVM sırası bekleyenler birden değiştirdi suratımı. Mutsuz olmak da çok kolaymış meğer.
Sonra da dedim ki kendime, sorun sende be adam. Tekrar Mavi Pencere'den bakmaya çalış. Belki daha güzel görürsün.
Neyse, tekrar merhaba yazısını çok uzatmadan, Aydede'yi beklemeye karar verdim. Bu akşam da uzun uzun izleyip, anlamaya çalışacağım. Kimbilir, penceremiz biraz daha açılır.
Önceliklerekrar bu yazılarla buluşma fırsatı verdiğiniz için, çok çok teşekkür ederim.
İnsanlar öyle garip yanlışlara düşüyorlki veçok çabuk unutuyoruz yaşananları...