Sahi eleştirilmekten neden bu kadar korkarız.
Haklı eleştiri yapanları sevmeyiz, tahammül etmeyiz, yapıcı eleştirilere açık olmayız. Niçin eleştirdiğine bakmadan, olumsuz sözler kullanırız, eleştirenler hakkında.
Oysa yanlışlarımızı, hatalarımızı, günahlarımızı yüzümüze karşı söyleyenleri dost bilmeliyiz. Her şeye evet diyenleri, yanlışlarımıza kafa sallayanları, yüzümüze gülenleri değil.
Eleştirmek, biz habercilerin terimiyle “geçirmek” değildir.
Ama nerde bu erdem?
Övülmeyi severiz, övenleri, taklacıları yanımızdan hiç ayırmayız. Dört gözle “padişahım çok yaşa” demelerini bekleriz.
Onlarda, bu işi başarıyla yerine getirirler.
Şakşakçıların, sahte tebessümlerle “padişahım çok yaşa” demeleri, felakete sürüklerken, gerçek dostlar, tek tek ayrılır, eleştiriye tahammülü olmayan bizlerin etrafından.
Zaman geçtikçe yalnızlaşırız…
Ama yine farkında olmayız…
Ta ki, gerçeklerle yüzleşene kadar…
Ama o zaman iş işten geçmiş olur.
Çağın bu hastalığı toplumun her kesiminde, her meslek sahibinde mevcut…
Çocukken, ebeveynlerimiz bizleri hayata hazırlamaları anlamında, hayat bilgilerini, yaşanmışlıklarını anlatırlardı.
Yanlış ve doğrunun ne olduğunu ifade ederlerdi, ama bizlere anlatılan bu yaşanmışlıkları elimizin tersiyle iter, söylemleri bir nasihat olarak algılar ve kendi doğrularımızdan şaşmazdık…
Yani anlayacağınız, eleştirilmeme hastalığı çocuk yaşta başlıyor.
Ta ki bir makam ve meslek sahibi olunca da bu hastalık devam ediyor.
O zamanda adeta küçük dağların büyük yaratıcısı oluyoruz.
Hele ki, bir iki şakşakçının büyülü rüyasına kapıldıysak, o zaman eyvah ki ne eyvah…
Kısa süreli saltanat ve sonrası hüzün…
Bu hüzünlere düşmemek için, gelin eleştirilmekten korkmayalım, eleştirenlerin fikirlerine görüşlerine saygı duyalım. Tek pencereden değil objektif bakalım. Gerçek dost eleştiren dosttur, bunu unutmayalım.
Eleştirilmekten neden korkarız?
Paylaş