YOKSA RENK KÖRÜ MÜ OLDUM?

Renk körlüğü, en basit tanımıyla, özellikle kırmızı, mavi ve yeşil renkleri ayırt edememe durumuymuş. Gözlerde meydana gelen bir sağlık sorunu.

Bir de hayata baktığınız pencereden gördüğümüz renkler var. Kalp gözüyle görürüz o renkleri. Kimimiz toz pembe, kimimiz simmsiyah, kimimiz de masmavi. Rengarenk görebilmek belki de en güzeli. 

Biz buradaki penceremizden sevgi ve saygı ile bakabilmek adına mavi görmeye, mavilikleri göstermeye çalıştık karınca kararınca. Hatta bu yüzdendi köşenize "Mavi Pencere" deyişimiz. 

Çevremizde sevgiyle gülümseyen insanları gördükçe mavi mavi bakacaktık penceremizden. Hele bir de gülümseyen gözlerdeki ışıltıyı oluşturan biz isek massmavi olacaktı dünyamız.

Biraz ütopik hayallerimiz de vardı belli ki. "Güzel günler göreceğiz çocuklar" dedik. Yetinmedik "Motorları maviliklere süreceğiz" diyerek ütopik hayallerimize ortak aradık.

Maviliklere dalacağımız hayallerini kurarken, düşünemedik ki hayalleri ütopik olanın, hayal kırıklığı daha büyük olur. 

Belki bulutların üzerinde gezmek istedi canımız. Çünkü çevremiz gülen gözlerle doluydu. Umut yüklü yürekleri görmekti bizi yanıltan kimbilir. 

***

Rüyadaymışım

Mutlu bir hamalmışım

Maviymiş küfemin rengi

Uçarak taşırmışım.

Şşşttt uyan dediler,

Uyandım.

Sırtıma baktım hemen,

Ne küfem var, ne kanadım.

***

Evet, "Mavi Pencere"den karamsar tablo çizmeyi inanın ben de istemezdim. Ama ne yazık ki, renk körü olduğumu düşünmeye başladım. Kalp gözüm maviyi seçemez oldu. Çevremde insanlar üzgün, gülümsetmeyi başaramıyoruz, sorun belki de bizde. Kendimize de çok haksızlık etmeyelim hadi. Çözüm bizde olmayabilir. 

O halde sorunları doğru görmek, bu tür sorunların hep var olduğu, var olmaya devam edeceği gerçeğini kabul etmekle işe başlayalım. O zaman gerçekçi çözüm, çözüm bizde değilse bile fikir üretebilmek mümkün olabilir.

Renkleri kaybettik belki ama, umudumuzu yitirmeyelim. Tekrar massmavi, hatta rengarenk bakabilmek dileğiyle...